زندگی

زندگی...

یا واحد... 1.امروز 20تا کامنت هرز برایم گذاشته اند،همه شان هم نمیدانم به چه زبان و چه کلمه هایی.نکند موجودات فضایی هم برای من کامنت میگذارند؟؟؟ 2.از همه تان که حالم را پرسیدید خیلی ممنونم.کبود های بدنم دارند خوب میشوند و حالم بهتر. فقط فوبیای پله پیدا کرده ام و از کتابخانه دانشگاه عق ام میگیرد. 3.قسمتی از ساق پایم طوری درد میکند که انگار در آتش سوخته است.هیچ فقط فکر نمیکردم که درد کوفتگی و سوختگی انقدر شبیه هم باشند!!!!درد درد است لابد.. نمیدانم.... 4.به خزعبلات "ندا"راجب کالبد ها و... فکر میکنم با خودم میگویم نکند راستی راستی...؟!! 5.سراسر امروز که موضوع درس خشت زنی و آجر و بلوک ها بود به من او رمان امیرخانی فکر کردم!!!!یعنی اگر همان قدر به حرف های استاد فکر میکردم میانترمم را قهوه ای نکرده بودم... 6.فریبا وفی را تازه پیدا کرده ام..پرنده ی من خوب است.گزینه ی بعدی رویای تبت است.شوق خواندش را دارم... 7.خدایا مواظبمان باش.ما به جز تو کسی را نداریم...تنها توهم داشتن میزنیم.... من از تو به تو میگریزم...دوستم داشته باش میدانم که.... داری. زندگی...

یا احد سلام تمام ساعاتی را که این روز ها دارم به بطالت میگذرانم،تمام روزهایی که میسوزانم دارم فکر میکنم که این بودن را چه سود؟این ماندن را چه سود؟ تمم لحظاتی که بر شما واضح و مبرهن است و من در آن خیری نمیبینم.فکر میکنم که نبودنی که نفع برساند به مراتب می ارزد به بودنی که تماما ضرر و زیان است. گاهی رفتنی خود آنچنان پر از نعمت است که گویی فضل و رحمتی ایست از جانب خداوند. برای ما آدم های کوچک که غرق در دنیاییم دستان بزرگ و مهربان شما چون طنابیست که پایین فرستاده میشود و ما را نجات میدهد. ما محتاج نگاه و لبخندتان هستیم.برای ما که غرق در این منجلاب دنیا و کثافت هایش شده ایم.پلی که شکسته ایم و بالی که نداریم... راهی جلوی پایمان قرار داده و دستمان را بگیرید. والسلام علی من اتبع الهدی.... زندگی...

یا اول همه ی آنچه که دارم این روز ها سر کلاس های درس یاد میگیرم ،همه ی آنچه که تنها داخل  کتاب و دفتر است ،همه ی درس های تئوری را که میخوانم ...فکر میکنم که در دنیای واقعی اینجا چه کاربردی دارد؟ امروز موضوع درس مان سنگ بود.به راستی ما انسان ها چقدر شبیه سنگ ها هستیم. با همه انواعی که سنگ ها دارند،ویژگی هایشان شرایط تشکیلشان و  خصوصیتشان...انگار که مقیاسی از انسان ها ،گونه ای از ما آدم ها که در سنگ ها نمود پیدا کرده است.سنگ هایی که لایه لایه اند،گردند،تیزند،بی رگه اند ،صافند،بلوری اند،زبرند،ریزدانه اند،درشتند،گران اند،ارزانند،محبوب اند،بی فایده اند،پرکاربردند،سخت اند و...  گروهی از این سنگ ها که در لایه هایی از زمین تشکیل میشوند ویژگی خاصی دارند.فشار و سختی بسیاری را تحمل کرده اند.این سنگ ها به سختی استخراج میشوند اما نکته قابل توجه اینست که این سنگ ها بعد مدت ها تحمل فشار و سختی و تنهایی تشکیل میشوند. شکل ظاهری شان بسیار قابل  توجه است.خیره کننده اند.که دارای طیف رنگی سفید تا بنفش تیره میباشند...شفاف اند و انقدر زیبا که به الماس میمانند... این سنگ ها انقدر سخت اند که از لحاظ سختی بعد زندگی...

زندگی...

قوری گل سرخمان را برمیدارم و پر میکنم از عطر بهار نارنج و چای سبزسبز.رایحه ی گل های سرخ که میپیچد خانوم جان می آید با روسری گلدار قدیمی اش و نان سنگک به دست."یورولمیسن ناز بالام"سفره را پهن میکنم و پنیر لیقوان و خیار گل به سر را می آورم.شادی را قاچ میکنیم و خنده را مینوشیم و عشق را، عشق را زندگی می کنیم... پس مه لقا کی از سفر برمیگردد خانوم جان؟ وقتی تو بزرگ تر شدی. وقتی گل های شمعدانی مان زیبا شد و حسن یوسف ها زیباتر... صدای زنگ در می آید. کسی نیست.مه لقا نیست تو نیستی...انتظار است.پشت در ها انتظار است که راه میرود ،سر سفره مان مینشیند ،به ما  میخندد،انتظار طعم لقمه های خانوم جان راندارد ،عطر گل های روی قوری را نداردانتظار تلخ است. قهوه ای سوخته است.سیاه است...انتظاری که انتهایش به آمدن تو ختم نشود مرگ است. و به گمانم حتی جهنمی لست که پشت مرگ انتظار ما را کشد!!! زندگی...

پاییز دروغ نمیگوید،صاف و ساده است.خسته مثل مردی که از سر کار می آید، با دستان پینه بسته و عرق کرده. خسته ای که انگار بار عالم را به دوش حمل میکند ولی فرونمیپاشد.پاییز دروغ نمیگوید.پاییز خسته است مثل من که سال هاست امید بودنت و  نیم نگاهت زنده نگهم داشته است. پاییز پیامبر کوچکیست ،معجزه اش خرمالو و نارنگی است. کتابش برگ های قرمز و نارنجی اند و رسالتش این است که عشق را و بهار را در دل ما زنده نگه دارد. تقدیمیه به تو:   وقتی تو را پاییز صدا میزنم دارم تو را به عاشقانه ترین نام ها میخوانم. پاییزیجات  زندگی...

زندگی...

تلوزیون را روشن میکنم خبر های بد.یکی بد تر از دیگری،همه جا جنگ است،خون است ،مرگ است ،ترس و و حشت است.این روز ها این جا پر از خبر های بد اند.... صفحه ی حوادث ما دارد پر میشود و  از حادثه واقعی که کانه مثل عشق  است و این جا در میان خودمان گم کرده ایم خبری نیست.اینجا پر از خبرهای دروغ اند.مثل گذشته ها نیست که دروغ میگفتند حالا به دروغ مینویسند،نشان میدهند،گریه میکنند میخندند.با دروغ که عین نجاست است همه ی زندگی مان را گرفته اند. بوی تعفن میدهد این زندگی. گره کوری که این بار با دست باز نمیشود به دندان باید بازش کرد  ولیکن هر گرهی که میگیرم سرش میرسد به تو. به نداشتنت ،نبودنت،فراموش کردنت.... میترسم دیر بیایی من هم بروم در صفحه ی حوادث خبر های بد: این و  این و  این  و حتی این.. زندگی...

زندگی...

چای را در سماور ذغالی دم میکنم ،قالیچه را در ایوان پهن میکنم چ  میخوانم:زندگی چیزی نیست که سر طاقچه عادت از یاد من و تو برود... شمعدانی ها دلبری میکنند و بزرگ تر میشوند.نور مینوشند و برگ های سبزشان که انگار باغی مخفی  در دلشان وجود داردهر روز سبز تر میشود.پرده ها را میکشم، عشق میتابد؛گرم گرم...پرده نفس میکشد.میووو... گربه ی کوچک تازه به دنیا آمده ای داده است  و به بدنش پیچ و تاب میدهد...آقاجان می آید...مهربان. محکم. خورشید درمقابل گرمای محبتش کم میآورد و کوه از دست های میلرزد و عرق شرم می ریزد.... این جا عشق موج میزند...پیچیک ها عاشقند...درخت ها و حتی دسته پرندگان مهاجری که به دور دست ها کوچ میکنند... دوباره صدای کسی می آید  که دارد زمزمه میکند: زندگی رسم خوشایندی است زندگی بال و پری دارد با وسعت مرگ پرشی دارد اندازه عشق زندگی چیزی نیست که لب طاقچه عادت از یادمن و تو برود...  پ.ن: اسکیس سریع با مداد:) زندگی...